W SIEDEM DNI : Trafoi: kaskady i szczyty na początek psychoanalizy

w7dni WŁOCHY: TYROL POŁUDNIOWY

Trafoi, wioseczka położona u stóp majestatycznych alpejskich szczytów, ma swoje miejsce w historii psychiatrii. Mgliste wspomnienie, krótka notka o Trafoi pióra twórcy psychoanalizy wbija się niespodziewanie w piękno natury.

Otacza je legenda i sława cudów. Sanktuarium Tre Fontene Sacre / Drei Heiligen Brunnen to skromny kościołek, z niską wieża, pobielony, ze stojącą przy nim kapliczką. Kościółek zatopiony jest w zieleni wysokich sosen, porastających pnące się otro w górę zbocze. Koryto płynącej obok rzeki jest szerokie, kamieniste, obwieszczające rwące wody roztopów i deszczy, które teraz prezentują się ciche, nudne, spokojne, przybierając kształt płynącego środkiem koryta strumyka. Nad wąską dolinę wznoszą się kamieniste alpejskie szczyty z językami lodowców.

Nim droga wić się zacznie niemiłosiernymi zakrętami ku przełęczy Stelvio, jest okazja na przystanek w Trafoi. Niewielka miejscowość, wciśnięta w wąską, górską dolinę, leży po wschodniej, tyrolskiej stronie najwyższej przełęczy włoskich Alp Wschodnich (2758 m n.p.m). Tędy przejeżdżają zmotoryzowani pasjonaci zakrętów, sunący wąską drogą ostro pod górę. Tędy na mityczną przełęcz wyścigu Giro d'Italia pną się z trudem zaangażowani miłośnicy kolarstwa. Trafoi – ostatnia wioska przed stromymi zboczami Alp, jest miejscem wypadowym na trudniejsze i zupełnie łatwe, rodzinne szlaki.

Trafoi leży pod alpejskimi szczytami, tuż przy prowadzącej ku przełęczy Stelvio drodze. W wąskie górskiej dolinie, wśród soczyście zielonych łąk, stoi kościół z wysoką wieżą. Kościół otaczają nieskie domy o spadzistych dachach. Polna, kręta droga wiedzie ku domostwom. W tle błękitneją wysokie, ośnieżone alpejskie szczyty, które powoli zakrywają nadciągające chmury.

Widok na Trafoi w kierunku wschodnim

Freud oraz król narciarstwa

Marmurowa tablica - umieszczona na murze nieopodal siedziby biura informacji turystycznej i tuż przy hotelu „Bella Vista”, upamiętnia setną rocznicę wizyty w Trafoi najsławniejszego z psychiatrów - Zygmunta Freuda. Wyryty na tablicy cytat z „Psychopatologii życia codziennego”, w którym doktor wspomina Trafoi, służy uzasadnieniu hipotezy, że to właśnie tutaj – w ciasnej dolinie pod szczytami Alp, narodziła się idee psychoanalizy. Z wybitnym turystą, który przejazdem wpadł do górskiego kurortu w roku 1898, w popularności mierzyć się może członek zasiedziałej lokalnej rodziny - Gustav Thöni, urodzony w Trafoi narciarz alpejski, trzykrotny medalista olimpijski, siedmiokrotny medalista mistrzostw świata...

Są elementem charakterystyczym szlaku prowadzącego z Trafoi ku sanktuarium Tre Fontene Sacre/ Drei Heilige Brunnen. Małe kapliczki. Nad rzeźbą Chrystusa Ukrzyżowanego znajduje się niewielki, wąski, spadzisty daszek z drewna i dachówek, chroniący rzeźbę przed nieprzychylnością natury. Pod rzeźbą stoi doniczka z czerwonymi kwiatami. W tle górzyste, strome zbocze porasta gęsty, ciemny las sosnowy.

Jedna z kapliczek przy drodze z Trafoi do sanktuarium

Kaplica trzech źródeł i wodospadów

Parking przy szosie ku przełęczy Stelvio, znajdujący się w centrum wioski, tuż pod kierowanym przez rodzinę Gustava Thöni hotelem „Bella Vista”, będzie dobrym punktem wyjścia dla tych zmotorywanych, którzy mają ochotę na krótką, łatwą, górską wędrówkę ku sanktuarium na obrzeżach Trafoi, zwanemu Tre Fontane Sacre (Heilige Drei Brunnen). Stąd ku “Trzem Świętym Źródłom” ma się trzy kwadranse wygodnego marszu oznakowanym szlakiem, wiodącym przez wieś ku wąskiej, wyasfaltowanej drodze do świątyni. Ci, którzy mimo braku czasu lub braku ochoty na spacery, zamierzają dotrzeć do sanktuarium, wykorzystać mogę tę szosę, by zatrzymać się na parkingu przy „Trzech Świętych Źródłach”. Z tego miejsca pozostają do przejścia jedynie dwa drewniane mosty nad górskimi rzekami.

Skromne, owiane legendami sanktuarium, na które składają się: kościółek, odbudowany w wieku XVIII oraz kapliczka, wznosząca się nad tryskającymi ze skały trzema źródełkami o słynących cudami wodach - za lokum ma miejsce pełne piękna i uroku. Szerokie, kamieniste koryto zmiennej, górskiej rzeki – to rwącego żywiołu, to nudnego strumyka, wiedzie ku stromym zboczom, na których srebrzą się warkocze wodospadów, współgrając z bielą ośnieżonych, lodowcowych szczytów. Aktywni i wprawni entuzjaści gór stąd mają do dyspozycji już tylko wysokogórskie szlaki, prowadzące m.in. pod widoczne w oddali kaskady.